ေမတၱာကြန္ယက္ ♥ ♥ ♥ နတ္ရဲ(ရူပေဗဒ)

 (၁)

          အမိႈက္ပံုထဲမွာအစာရွာစားေနရင္း ဗိုက္နာတဲ႔ေဝဒနာကို ကၽြန္မ ခံစားလာရတယ္။ ဗိုက္ကတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုၿပီးနာ လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးကၽြန္မ ဘယ္လိုမွမခံႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ကၽြန္မ သိတယ္။ ကၽြန္မ ေမြးေတာ႔မယ္။ ကိုယ္ဝန္က ေန႔ေစ႔လေစ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေမြးဖို႔ဖြားဖို႔အတြက္ ေနရာေကာင္းတစ္ခု ရမွျဖစ္မယ္။ ဗိုက္နာေနေပမယ္႔ အားတင္းၿပီး ေနရာလိုက္ရွာရတယ္။

          ပထမဆံုး ရပ္ကြက္အစြန္က ေျခတံရွည္အိမ္ေလးေအာက္ကိုေျပးဝင္လိုက္တယ္။ ေနရာကေတာ႔ အေကာင္းသား။ ေျမသားက ႏူးညံ့တယ္။ မိုးလံုေလလံုဆိုေတာ႔ စိတ္ခ်ရတယ္။ အခုလိုမိုးတြင္းႀကီးထဲမွာ ေနရာေကာင္းတစ္ခုရဖို႔ဆိုတာ မလြယ္လွဘူး။ ေျမသားေတြကို လက္နဲ႔ယက္ထုတ္ၿပီး တြင္းေဖာ္ေနတုန္းမွာ ဘုတ္ခနဲအသံနဲ႔အတူ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးက ကၽြန္မ ေခါင္းကိုလာမွန္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အိမ္ရွင္လူဝႀကီးျဖစ္ေနတယ္။

“ ဒီေခြးမေတာ႔ကြာ ၊ ရာရာစစ ငါ႔အိမ္ေအာက္မွာ ကေလးလာေမြးဖို႔လုပ္ေနတယ္ ”

ပါးစပ္ကေျပာၿပီး ေက်ာက္ခဲေတြနဲ႔ အဆက္မျပတ္ပစ္ေတာ႔တာပဲ။ ကၽြန္မ ေက်ာက္ခဲေတြကို တိမ္းေရွာင္ၿပီး လြတ္ေအာင္ထြက္ေျပးခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မ အေရွာင္ေကာင္းတာေတာင္ ေျခေတာက္နဲ႔ ေခါင္းကို ေက်ာက္ခဲမွန္သြားေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ဆုိရမွာေပါ႔။ တကယ္လို႔မ်ား ဗိုက္ကိုေက်ာက္ခဲမွန္သြားရင္ ကေလးေတြအတြက္ မေတြးရဲစရာ။

ဗိုက္နာရင္းတန္းလန္းနဲ႔ပဲ ေနရာသစ္ကိုလိုက္ရွာရျပန္တယ္။ မိုးရိပ္ေတြကလည္း မည္းတက္လာၿပီ။ မိုးတြင္းႀကီးမွာ ကေလးေမြးရတာေလာက္ပင္ပန္းတာမရွိဘူး။ တျခားရာသီေတြမွာဆို နီးစပ္ရာအမိႈက္ပံုမွာေမြးလိုက္လည္း ျပႆနာမရွိဘူး။ ေျပးရင္းလႊားရင္း တုိက္ႀကီးတစ္လံုးရဲ႕ေနာက္ကဂိုေဒါင္ႀကီးကို ကၽြန္မ မ်က္စိက်သြားတယ္။ အဲဒီဂိုေဒါင္ႀကီးထဲမွာ ေမြးရမယ္ ဆို ဟန္က်တာပဲ။  မိုးေလလံုတဲ႔အျပင္ ကေလးေတြလည္းေႏြးေထြးမယ္။

ကၽြန္မ ဂိုေဒါင္ႀကီးအနားကိုကပ္လာခဲ႔တယ္။ လူေတြမ်ားရွိေနမလားလို႔ အရိပ္အခ်ည္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မေတြ႕ရဘူး။ အို .. ဂိုေဒါင္တံခါးကလည္း ပြင့္လ်က္သားပဲ။ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလးဝမ္းသာသြားတယ္။ ဂိုေဒါင္ထဲဝင္လာၿပီး ေမြးမယ္႔ေနရာ ရွာၾကည့္ေတာ႔ ဂုန္နီအိတ္ေတြခင္းထားတဲ႔ ေနရာတစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္တယ္။ ဝမ္းသာအားရပဲ ကၽြန္မ တက္အိပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ဗိုက္ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္နာရေတာ႔တယ္။

“ ဟာ ဒီေခြးမ ဘယ္ကဝင္လာတာလဲ ၊ ကဲကြာ ”

ရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာတဲ႔ အသံနဲ႔အတူ ျပင္းထန္တဲ႔ရိုက္ခ်က္က ကၽြန္မ ေခါင္းကိုမိတ္ဆက္သြားတယ္။ ကၽြန္မ ဗိုက္နာတာကိုေမ႔ၿပီး ဂိုေဒါင္အျပင္ကိုေျပးထြက္လာခဲဲ႔တယ္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္မကိုရိုက္တဲ႔လူနဲ႔ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ဂိုေဒါင္ထဲဝင္သြားၾကတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒီလူႀကီးကို ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ႔။ ဒီတိုက္ႀကီးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ေလ။ မယားနဲ႔သားနဲ႔။

အဲဒီမိန္းမကိုလည္း ျမင္ဖူးသားပဲ။ ဘယ္မွာမ်ားျမင္ဖူးတာပါလိမ္႔။ ေၾသာ္ မွတ္မိၿပီ။ ဒီတိုက္ႀကီးမွာ အိမ္ေဖာ္ လုပ္ဖို႔ ဆိုၿပီး ေရာက္လာတဲ႔ မိန္းကေလးမဟုတ္လား။ ေတာကေန ဒီကိုေရာက္လာတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားၾကာေသးလုိ႔လဲ။ သူတို႔အဲဒီဂိုေဒါင္ထဲ ဘာဝင္လုပ္တာပါလိမ္႔။

ကၽြန္မလည္း စပ္စုခ်င္ေဇာနဲ႔ ဗိုက္နာတာကိုေမ႔သြားတယ္။ ဂိုေဒါင္အနားကို ခ်ည္းကပ္လာၿပီး  အေပါက္ကလည္း ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေရာ။ ကၽြန္မ ရွက္လိုက္တာေလ။ လူႀကီးက အဲဒီမိန္းကေလးကိုေပြ႔ဖက္ထားလို႔။ ကၽြန္မ ေျပးထြက္လာခဲ႔ တယ္။ လူေတြမ်ား ေတာ္ေတာ္႔ကိုအရွက္ကင္းမဲ႔ၾကတာပဲ။ သစၥာလည္းမရွိၾကဘူး။ ကၽြန္မကေတာ႔ တစ္ယာက္ဆိုတစ္ေယာက္ ပိေတာက္ဆို ပိေတာက္ပဲ။

ကၽြန္မ အပ်ဳိေဖာ္ဝင္လာခဲ႔ကတည္းက ဘယ္ေကာင္ကိုမွ အကပ္ခံခဲ႔တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထိန္းသိမ္းလာခဲ႔ တာ။ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ သန္႔သန္႔ေလးပဲ။ ကိုညိဳ နဲ႔ေတြ႕မွ ေမတၱာစိတ္ယိုဖိတ္ၿပီး အကပ္ခံခဲ႔တာ။

ကိုညိဳကလည္း ကၽြန္မကိုသာ သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္တာ။ ဘယ္ေကာင္မကိုမွ ၿပီတီတီလုပ္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကိုညိဳ ကံဆိုးရွာပါတယ္။ ကိုညိဳ႕အျဖစ္ဆိုးကို ေတြးၾကည့္တာနဲ႔တင္ ဝမ္းနည္းလို႔မဆံုးဘူး။

ကၽြန္မ ကိုညိဳနဲ႔ အေၾကာင္းပါၿပီး ကိုယ္ဝန္လြယ္စမွာပဲ ခ်ဥ္ျခင္းတပ္လာပါေရာလား။ ကၽြန္မရဲ႕ခ်ဥ္ျခင္းက လူေတြ ေရာင္းေနတဲ႔ ေပါက္စီဆီကိုမွစားခ်င္လာတာ။ ေပါက္စီမစားရရင္ မေနႏိုင္ျဖစ္ၿပီး တမိႈင္မိႈင္တေထြေထြေပါ႔။ ကၽြန္မရဲ႕အျဖစ္ကို ကိုညိဳက မၾကည့္ရက္လို႔ ေပါက္စီရွာေပးမယ္ဆိုၿပီးထြက္သြားေရာ။ အဲဒါကမွ ကၽြန္မ မဟာအမွား ႀကီးက်ဴးလြန္လိုက္သလို ပါပဲ။

 ေပါက္ဆီသြားရွာတဲ႔ ကိုညိဳ တစ္နာရီၾကာလည္း ျပန္မလာ။ ႏွစ္နာရီၾကာလို႔လည္း ျပန္မလာနဲ႔။ အခ်ိန္ေတြသာ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္သြားတယ္။ ကိုညိဳ ျပန္မလာဘူး။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မ လိုက္ရွာေတာ႔ ကားလမ္းမထက္က ေသြးအိုင္ထဲမွာ လဲေနတဲ႔ ကိုညိဳရယ္ေလ။ ပါးစပ္မွာလည္း ေပါက္ဆီကိုကိုက္ထားလိုက္တာ ခ်ေတာင္မခ်ဘူး။ ကၽြန္မကို အေသခံၿပီး ခ်စ္ျပသြားတာေလ။

အခု ကၽြန္မ ျမင္လိုက္တဲ႔ လူေတြမ်ား သစၥာမဲ႔လိုက္ၾကတာ။ ကုိညိဳ နဲ႔ တျခားစီပဲ။ အရွက္အေၾကာက္လည္း တစ္စက္ကေလးမွမရွိၾကဘူး။ မယားႀကီးငုတ္တုတ္ရွိေနရက္နဲ႔ေတာင္ ငတက္ျပားထံုးႏွလံုးမူေနၾကတာ။ ေသသာသြားရင္ ရက္မလည္ခင္ အိမ္ေပၚေခၚတင္မယ္႔ကိန္းပဲ။

(၂)

          ဗိုက္က တစ္စထက္ တစ္စပိုနာလာၿပီ။ အခုထိ ေမြးမယ္႔ေနရာကိုရွာမေတြ႕ေသးဘူး။ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာ ေျပးလႊားေနရတာနဲ႔ ကၽြန္မ အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ။ ေနရာတစ္ေနရာေတြ႕လို႔ ဝင္ေျပးမိျပန္တယ္။ ထင္းေတြေလွာင္ထားတဲ႔ ရံုႀကီးတစ္ခုက လံုလံုၿခံဳၿခံဳပါပဲ။ ကၽြန္မ ထင္းေလွာင္ရံုထဲဝင္လိုက္ရံုပဲရွိေသးတယ္။ ခပ္ျပင္းျပင္းလွမ္းလာတဲ႔ ေျခသံေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

          ေျခသံေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နီးကပ္လာတယ္။ ကၽြန္မ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ က ထင္းတစ္ေခ်ာင္းကိုဆြဲကိုင္လို႔။ အႏ ၱရာယ္ကို ရိပ္စားမိလိုက္ေပမယ္႔ ေနာက္က်သြားခဲ႔တယ္။ ထင္းေခ်ာင္းက ကၽြန္မ ေခါင္းကို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ လာမွန္တယ္။ ဗိုက္ကနာ ေခါင္းကနာနဲ႔ ေျပးထြက္လာခဲ႔ရျပန္တယ္။

          လူေတြမ်ား စာနာမႈတရားကင္းမဲ႔လိုက္ၾကတာ။ သူလည္းကိုယ္ဝန္နဲ႔ နည္းနည္းပါးပါးကိုယ္ခ်င္းစာမွေပါ႔။ သူတို႔က် ေတာ႔ ဗိုက္နာမွာေၾကာက္လို႔ အဆင့္ျမင့္ေဆးရံုေတြမွာ ခြဲေမြးၾကမွာ။        ၿပီးေတာ႔ မေမြးခင္မွာလည္း ေဆးစား ။ ေမြးၿပီးေတာ႔ လည္း ေဆးနဲ႔မလြတ္ကင္း။ သူတို႔အေၾကာင္းမ်ား မသိရင္ခက္မယ္။

ကၽြန္မတို႔မွာဆို ဗိုက္ရကတည္းက ေဆးဆိုတာဘာလဲမသိ။ ၿပီးေတာ႔ သူတို႔လူေတြလို တစ္ေယာက္တည္း ေမြးတာ မဟုတ္ဘူး။ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ေမြးတာ။ ကၽြန္မတို႔လိုမ်ား သူတို႔ေမြးရရင္ အသက္နဲ႔ကိုယ္ အိုးစားကြဲသြားမယ္ထင္ရဲ႕။ ၿပီးေတာ႔ အခုေခတ္မွာ သားသမီးေတြကို ကၽြန္မတို႔လို အနာခံၿပီးေမြးတဲ႔ မိခင္ေတြ ရွာမွရွားပဲ။ ကၽြန္မတို႕မွာ မေမြးခင္ ကတည္းက ဒုကၡတန္းလန္းနဲ႔ ခိုကိုးရာမဲ႔။ ဒုကၡဆိုေပမယ္႔လည္း ကၽြန္မတို႔လို မိခင္ေလာင္းေတြအတြက္ ခ်ိဳၿမိန္တဲ႔ ဒုကၡ ေတြေပါ႔ေလ။

အား .. ဗိုက္ကပိုနာလာျပန္ၿပီ။ ေမြးေတာ႔မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ထပ္ေနရာတစ္ခုရွာဖို႔ မီွမွ မွီေသးရဲ႕လား။ အားတင္း ၿပီး ေနရာလိုက္ရွာၾကည့္တယ္။ မခံႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ေမြးေတာ႔မွာ ေသခ်ာတယ္။

ကၽြန္မနဲ႔ အနီးကပ္ဆံုးေနရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေရေျမာင္းတစ္ခုကိုေဖာက္လုပ္ထားတဲ႔ သစ္သားတံတားေလးကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔အဆံုး ေရေျမာင္းထဲဆင္းၿပီး တံတားေအာက္ကိုဝင္လာခဲ႔တယ္။ ေရမရိွလို႔ ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕။

ႏူးအိေနတဲ႔ ေျမေတြကိုယက္ထုတ္ၿပီး တြင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတယ္။ ကၽြန္မ ေျပးရလႊားရနဲ႔ သိပ္ပင္ပန္းေနလို႔ထင္ တယ္။ တြင္းႀကီးႀကီးတူးဖို႔ေတာင္ အားမရွိေတာ႔ဘူး။

အား .. အေမေရ .. အား ..နာလိုက္တာ။

တကယ္ကို နာက်င္လြန္းလွတယ္။ ကၽြန္မ ဗိုက္ေတြကြဲထြက္ကုန္ၿပီထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ ဗိုက္နာတဲ႔အခ်ိန္ ျပင္းျပင္းျပျပ သတိရမိတာက ကိုညိဳ႕ကိုမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ႔တဲ႔ အေမ။ အေမ႔ကို အရမ္းသတိရမိတယ္။ ကၽြန္မကိုေမြးခဲ႔ တုန္းကလည္း အေမ ဒီလုိခံစားခဲ႔ရမွာပဲ။ ဒီလိုနာက်င္ခဲ႔ရမွာပဲ။ ဒါကိုေတာင္ အေမ႔ရင္ခြင္ကို ပစ္ခြာၿပီး ကၽြန္မထြက္လာခဲ႔မိ တယ္။ အား .. အရမ္းနာတာပဲ အေမရယ္။ တကယ္ပဲ လံုးဝမခံႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အား …. အေမေရ .. ။

“ သမီး အားတင္းထားေနာ္ ၊ ေမြးေတာ႔မယ္ ၊ ညွစ္ .. အားနဲ႔ညွစ္ထုတ္လိုက္ ၊ မိခင္ေတြရဲ႕ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ရင္ေသြးေလးေတြကို ေလာကႀကီးထဲ သတၱိရွိရွိေခၚထုတ္လိုက္ ”

အေမ႔ စကားသံလိုလို ကၽြန္မၾကားေနရတယ္။ ဟုတ္တယ္ .. ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ေသြးေလးေတြကို သတၱိရွိရွိနဲ႔ ေလာက ႀကီးကိုျပသရမယ္။ ကၽြန္မ အင္တိုက္အားတိုက္ညွစ္ထုတ္လိုက္မိတယ္။

အား …..။

ကၽြန္မ နာက်င္စြာနဲ႔ ေအာ္ဟစ္လိုက္မိတယ္။ အားအင္ေတြဆုတ္ယုတ္လာသလို ေမာပန္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေလာကႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေတာ႔တယ္။

(၃)

ပထမဆံုး ကၽြန္မကို နားဝင္ခ်ိဳေစတဲ႔ တီတီတာတာအသံေလးေတြၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မ ဝမ္းသာအားရ ၾကည့္ လိုက္ေတာ႔ ကိုးေကာင္ေတာင္။ ကၽြန္မ ၾကည္ႏူးသြားမိတယ္။ နာက်င္တာေတြအားလံုး ျမဴတမႈန္မွမက်န္ လြင့္ေပ်ာက္ သြားတယ္။

ၾကည့္စမ္းပါဦးေလ။ ကၽြန္မကို တိုးေဝွ႕ရစ္ပတ္ေနတဲ႔ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေလးေတြ။ မ်က္လံုးေတာင္မပြင့္ေသးတဲ႔ ကေလးေတြက သူ႔မိခင္ျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မကို ျမင္ခ်င္ေနရွာမွာေပါ႔။ ကၽြန္မ လွ်ာေလးနဲ႔ အသာလွ်က္ေပးေနမိတယ္။ မွန္းစမ္း ဘာေလးေတြလဲ။ အံမယ္ .. ကိုညိဳနဲ႔တူတဲ႔ အထီးက ေလးေကာင္။ ကၽြန္မနဲ႔တူတဲ႔ အမေလးက ငါးေကာင္။

ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြေဝ႔သီလာတယ္။ ေၾသာ္ .. ကိုညိဳသာရွိရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္မလဲ။ ဖခင္မဲ႔ရွာတဲ႔ ကေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းမိတာေတာ႔အမွန္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရေျမာင္းထဲဝင္လာတဲ႔ အရိပ္တစ္ခုကိုေတြ႔လုိက္ရတယ္။ အေမ ..။ အေမမွ အေမ အစစ္။ ကၽြန္မ အာရံုထဲမွာ စြဲထင္ကပ္ၿငိေနခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ကို ဘယ္ေမ႔ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ အေမက ကၽြန္မေခါင္းေလးကို အသာေလးလွ်က္ေပးေန တယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ အေမ႔ရင္ခြင္ထဲတိုးေဝွ႕ရင္း ကၽြန္မ ကိုယ္ကၽြန္မ ကေလးတစ္ေယာက္လုိျဖစ္ေနမိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အႏ ၱရာယ္အနံ႔အသက္ကိုရလာတဲ႔ အေမနဲ႔ ကၽြန္မ ဖ်တ္ခနဲထလိုက္ၾကတယ္။ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ လံုး မိုးရိပ္ေတြနဲ႔ မည္းေမွာင္လို႔။ မိုးစက္ေလးေတြေတာင္ တစ္ေပါက္စ ႏွစ္ေပါက္စက်လာေနတယ္။ ကၽြန္မ ကေလးေတြ အတြက္ စိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္သြားတယ္။ ေနရာေရႊ႕မွရမယ္။ မိုးရြာလာရင္ အခက္။ ေရေျမာင္းတစ္ခု လံုးေရျပည့္လာရင္ ကေလး ေတြေမ်ာသြားလိမ္႔မယ္။

အေမနဲ႔ ကၽြန္မ ကေလးတစ္ေကာင္စီကို ကိုက္ခ်ီလိုက္တယ္။ မိုးလံုမယ္႔ေနရာကိုလိုက္ရွာရတယ္။ အေမက ကုကၠိဳပင္ ႀကီးဆီကို ဦးတည္ၿပီးေျပးသြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေမ႔ေနာက္ကေျပးလိုက္လာခဲ႔တယ္။ ကုကၠိဳပင္ႀကီးက မိုးအနည္းငယ္လံု ေပမယ္႔ စိတ္ခ်ရတဲ႔ေနရာေတာ႔မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ေရေျမာင္းထက္စာရင္ ပိုစိတ္ခ်ရတယ္။ ကေလးကို ခ်ထားခဲ႔ၿပီး ေရေျမာင္းေအာက္ကိုေျပးလာခဲ႔ရျပန္တယ္။

မိုးကတဖြဲဖြဲရြာလာၿပီ။ အေမနဲ႔ ကၽြန္မ အေျပးအလႊားနဲ႔ ကေလးေတြကို ကိုက္ခ်ီေျပးလႊားေနခဲ႔တယ္။ အခုမွ ေလး ေကာင္ပဲ ေဘးလြတ္ရာေရာက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မ အားတင္းၿပီးေျပးလာခဲ႔ျပန္တယ္။ ကၽြန္မ အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ သားေဇာနဲ႔ ကၽြန္မ ေမာပန္းရမွန္း မသိေသးဘူး။ အေမလည္း အရမ္းပင္ပန္းေနတဲ႔ပံုေပၚတယ္။

ေျခာက္ေကာင္ေျမာက္ခ်ီလာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ မိုးကသည္းသည္းမည္းမည္းရြာခ်လာေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႔ အေျပး အလႊားနဲ႔ ကေလးေတြကိုကိုက္ခ်ီလာရတယ္။ ရွစ္ေကာင္ေတာ႔ေဘးလြတ္ရာကိုေရာက္လာခဲ႔ၿပီ။ မိုးက ပိုၿပီးသည္းထန္ လာတယ္။

ကၽြန္မ စိုးရိမ္တႀကီးေျပးလာခဲ႔တယ္။ ေရေျမာင္းတစ္ဝက္ေလာက္အထိ ေရေတြျပည့္လွ်ံေနခဲ႔ၿပီ။ ကၽြန္မ ပ်ာယာခတ္ သြားတယ္။ ကေလးအတြက္ ပူပန္မႈေတြက အထြတ္အထိပ္ကုိေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ ေရေျမာင္းထဲခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ သားေလးရဲ႕အရိပ္ေယာင္ကိုေတာင္မေတြ႕။ မိုးက သည္းထန္ စြာရြာသြန္းေနတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြစို႔တက္ လာတယ္။ သားေလးေမ်ာသြားခဲ႔ၿပီလား။

ေရေတြက ပိုၿပီးမ်ားလာတယ္။ ကၽြန္မ ႏွာေခါင္းေလာက္အထိေရေတြတက္လာၿပီ။ ကၽြန္မ အသက္ရွဴေတာင္မဝေတာ႔ ဘူး။ ကၽြန္မ ေရေျမာင္းထဲကေန ႀကိဳးစားၿပီးတက္လိုက္တယ္။ အေမလည္း သူ႔ေျမးေလးအတြက္ ပ်ာယာခတ္ပူပန္ေနၿပီ။ သားေလးအတြက္ ေသာကေလေပြက ကၽြန္မရင္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေမြေႏွာက္ေနတယ္။ အေမနဲ႔ ကၽြန္မ ေရေျမာင္း တေလွ်ာက္အေျပးအလႊားလိုက္ၾကည့္တယ္။ သားေလးကိုမေတြ႕ေတာ႔ဘူး။ ကၽြန္မ ရင္ေတြကြဲထြက္ကုန္ၿပီထင္ရဲ႕။

ဟင္ .. ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြ ဝင္းလက္သြားတယ္။ ပ်ဥ္ျပားေလးတစ္ခ်ပ္ေပၚမွာတင္ၿပီး ေမ်ာေနတဲ႔ သားေလး။ သားေလးက အသက္အႏ ၱရာယ္ကိုရိပ္စားမိေနတယ္ထင္ရဲ႕။ ပ်ဥ္ျပားကို အေသအလဲကုတ္တြယ္ထားတာေတြ႔ရတယ္။ သားေလးကို ဘယ္လိုကယ္တင္ရမလဲမသိေသးဘူး။ ေရရွိန္ကျပင္းထန္လွသလုိ ေရေျမာင္းကလည္းနက္တဲ႔အပုိင္းကိုေရာက္ ေနတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မထင္မွတ္ထားတဲ႔ လုပ္ရပ္တစ္ခုကိုလုပ္လိုက္တာက အေမ။ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ေမ်ာေနတဲ႔ပ်ဥ္ျပားေရွ႕ ကို အေမခုန္ဆင္းလုိက္တယ္။ အေမ႔ရဲ႕ေခါင္းတစ္လံုး ပ်ဥ္ျပားေရွ႕ကခံေနတာမို႔ ပ်ဥ္ျပားကေမ်ာမသြားႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ေရေတြ က အေမ႔ႏွာမ်ားေလာက္အထိရွိေနၿပီ္။ အေမက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပ်ဥ္ျပားကို ေရေျမာင္းအစပ္ကိုေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေပး တယ္။ ပ်ဥ္ျပားက ေရေျမာင္းစပ္နားကိုကပ္လာတာနဲ႔ သားေလးကို ကၽြန္မ ကိုက္ခ်ီလုိက္တယ္။ သားေလးကို ကယ္ႏိုင္ခဲ႔ၿပီ။

အေမ..။ အေမ႔ အတြက္စိုးရိမ္သြားမိတယ္။ ေရေျမာင္းထဲကေန အေမ ဘယ္လိုျပန္တက္မလဲ။ သားေလးကို ကုကၠိဳပင္ေအာက္ အေျပးေလးလာခ်ၿပီး အေမ႔ကိုကူညီဖို႔ ေရေျမာင္းဆီကိုေျပးလာခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမ .. အေမ႔ကို မေတြ႕ရေတာ႔ဘူး။ ေရေျမာင္းတစ္ေလွ်ာက္လုိက္ရွာေပမယ္႔ အခ်ဥ္းအႏွီးပဲ။ ေရေပၚမွာ အရွိန္ျပင္းျပင္းေမ်ာေနရွာတဲ႔ ပ်ဥ္ျပားေလးတစ္ခ်ပ္ကိုပဲေတြ႕ရတယ္။

ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြလည္း မိုးနဲ႔အၿပိဳင္ရြာသြန္းေနတယ္။ ေလးလံဆုတ္ယုတ္တဲ႔ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ကုကၠိဳပင္ေအာက္ေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ သားေလးက ျပန္ေခၚလာႏိုင္ခဲ႔ေပမယ္႔ အေမ႔ကိုေတာ႔ .. အေမ႔ကိုေတာ႔ ေခၚမလာႏုိင္ခဲ႔ဘူး။ တအီအီအသံေပးေနတဲ႔ ကေလးကိုးေကာင္က ဒုကၡသုခ ဘာမွမသိ။ ကၽြန္မ ရင္မွာထဲမွာ ေတာ႔ အေမ႔အတြက္ အပူမီးေတြကၽြမ္းေလာင္ေနတယ္။

အေမ႔ရဲ႕ေမတၱာကြန္ယက္က ကၽြန္မ အေပၚမွာတင္မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မသားေလးေတြအထိေတာင္ လံုၿခံဳေအာင္ ျဖန္႔က်က္ လႊမ္းၿခံဳေပးႏုိင္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ အေမ႔ကိုေတာင္ေက်းဇူးဆပ္ခြင္႔မရလိုက္ဘူး။

မိုးက အၿငိဳးႀကီးစြာနဲ႔ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာေနဆဲပဲ။ ကၽြန္မလည္း မုိးနဲ႔အၿပဳိင္ ငိုေႂကြးရင္း ေက်းဇူးရွင္အေမ႔ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ရွိခိုးဦးခ်ေတာင္းပန္လိုက္မိတယ္။

“ သမီးမိုက္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ အေမရယ္ ”