စာေရးဆရာသာျဖစ္ခ်င္တယ္ ♥ ♥ ♥ လြန္းထားထား

(က)

အဂၤလန္သို႔ ေရာက္ေနတာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ဇေဝဇဝါျဖစ္စ ျပဳလာပါတယ္။ ဒီေလးႏွစ္လံုးလံုး ကၽြန္မဘာေတြလုပ္ေနခဲ့သလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အႀကိမ္မ်ားစြာပင္ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေမးေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီေလးႏွစ္အတြင္းမွာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အဖိုတန္ရတနာေလးတစ္ပါးနဲ႔တူတဲ့ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ ရရွိခဲ့သလို ကၽြန္မ အျမတ္ႏိုးဆံုး စိတ္အခ်မ္းသာဆံုး အလုပ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ စာေရးျခင္း အလုပ္ကိုလည္း တစ္ေန႔မျပတ္ ေရးေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေရးသမွ် စာေတြဟာလည္း ျမန္မာျပည္မွာ ပံုမွန္ထြက္ရွိေနၿပီး ပရိသတ္ကလည္း ဟိုးအရင္ကအတိုင္းပဲ အားေပးဖတ္႐ႈေနဆဲပါ။ အဲဒီေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မဘဝမွာ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္ခ်င္ေသးသလဲလို႔ ဇေဝဇဝါေတြးမိတာလည္း အခါခါပါပဲ။

ကၽြန္မနဲ႔ ရြယ္တူတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အေမရိကားမွာ အသီးသီး ဆရာဝန္ေတြလုပ္ေနၾကၿပီး ျမန္မာျပည္က ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္လည္း MSC ေတြေအာင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႕လြန္ေတြထပ္ယူဖို႕ ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ ဒီအဂၤလန္မွာလည္း MRCP ရသူေတြ၊ MRCGP ဘြဲ႕ တစ္ခုအတြက္ Part 1 ေတာင္ ေအာင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္မကေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ဇနီး နဲ႔ သမီးေလးရဲ႕ ေမေမ အျဖစ္ အိမ္မႈကိစၥေတြနဲ႕ ေမာင့္ရဲ႕ပါရမီျဖည့္ဖက္ တစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲၿပီး ေနသားတက် ေနခဲ့တာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။

တစ္ခါ တစ္ခါ သူငယ္ခ်ငး္ေတြစုခ်ိန္းၿပီး gathering လုပ္ၾကတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မရဲ႕ေမးခြန္းက ကၽြန္မကိုစၿပီးေတာ့ ႏွိပ္စက္ပါေရာ။ သူတို႔တစ္ေတြ အသီးသီးက ေဆး႐ုံအေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊ ရာထူးအေၾကာင္း ေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္လ်က္နဲ႕ စည္းအျပင္ ေရာက္ေနၿပီလား၊ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာဝန္မလုပ္ေသးတာလဲ၊ ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝက ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ ကၽြန္မ တစ္ခါတေလ စိတ္ဓာတ္ေတာင္ က်ခ်င္သလိုလိုပါ။ ဒီေလာက္ အခြင့္အေရးလည္း ရေနရက္သားနဲ႕ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ဆရာဝန္လုပ္ဖို႕ ငါ ဘာျဖစ္လို႔ မႀကိဳးစားရတာလဲလို႕ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ စိတ္တိုင္းမက်စြာ ခံစားရပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္း ေမာင့္ကို ရင္ဖြင့္မိေတာ့ ေမာင္က သူ႕ထံုးစံအတိုင္းပဲ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕။ 

“ခ်စ္က ဆရာဝန္မလုပ္ခ်င္ဘူးဆို၊ စာေရးဆရာပဲ ျဖစ္ခ်င္တာဆို၊ ခ်စ္ရဲ့ဘဝမ်ိဳး၊ ခ်စ္ရထားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳးကို ဆရာဝန္တိုင္း တျခားလူတိုင္း လိုခ်င္လို႔မရပါဘူးခ်စ္ရယ္၊ ခ်စ္က ပါရမီရွင္ပဲ ဥစၥာ၊ ဆရာဝန္အလုပ္က လူတိုင္းလုပ္လို႔ရတယ္၊ စာေရးဆရာအလုပ္က လူတိုင္း လုပ္လို႔မရဘူး၊ ဆရာဝန္မလုပ္ေပမယ့္ ခ်စ္မွာ စာေရးတဲ့အလုပ္ ရွိေနတာပဲ၊ ဘာအားငယ္စရာလိုသလဲ”

လို႔ စိတ္ရွည္ေႏြးေထြးစြာ ရွင္းျပ အားေပးေဖာ္ရပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း စာပဲေရးေနခ်င္တာ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ စာမေရးရရင္မွ မေနႏိုင္တဲ့ဥစၥာ။ ဆရာဝန္သာ လုပ္လွ်င္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စာေရးခြင့္ ရပါေတာ့မလဲ ဆိုတဲ့အေတြး ဝင္လာျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားျပန္ပါတယ္။ ဆရာဝန္မလုပ္လို႔ ကၽြန္မ ေသမသြားႏိုင္ပါဘူး။ စာမေရးရရင္သာ ကၽြန္မ ေသခ်င္ေသသြားႏိုင္တာ။ အင္း ဒါေပမယ့္ အဲဒီ စိတ္သက္သာရာ ရမႈကလည္း ခဏပါပဲေလ။

(ခ)

တကယ္ေတာ့ ဆရာဝန္အလုပ္က စိတ္ေရာလူပါ သိပ္ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေမာင္ပင္ပန္းသမွ်ကို ျမန္ေနရ႐ုံနဲ႕တင္ ကၽြန္မပါ အလိုလို ပင္ပန္းေနမိတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုတိုင္း သူတို႔လည္း ညည္းၾကပါတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ အၿပံဳးကေလးေတြနဲ႕ 

“ထားရဲ႕ဘဝကို တကယ္အားက်တယ္ေဟ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ငါတို႔လည္း အလုပ္မလုပ္ခ်င္ပါဘူးဟယ္၊ ထားလို စာမေရးတတ္လို႔သာ အလုပ္ လုပ္စရာမလိုရင္ လုပ္မေနနဲ႕ ပင္ပန္းတယ္”

လို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ ကၽြန္မကက်ေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ဘဝကေလးေတြကို ျပန္ၿပီး အားက်ေနမိျပန္ပါေရာ။ ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီး ဆရာဝန္ မလုပ္ဘဲေနတာကို အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္လို ခံစားလာရပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားတဲ့ စိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာဝန္ေတာ့ လုပ္သင့္ေနၿပီလို႔ စၪ္းစားမိတုိင္း ေမာင္က...

“ခ်စ္ရယ္ မိသားစု ဘဝေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီဆိုရင္ ဒီမိသားစုဟာ အတူတူေနႏိုင္မွ ေကာင္းတာေလ၊ ခ်စ္အလုပ္လုပ္ရင္ သမီးေလးကို ခုလို ကိုယ္တုိင္ စိတ္တိုင္းက် ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ ဘယ္ရႏိုင္မလဲ၊ ေကာင္းတဲ့ဘက္က လွည့္ေတြးၾကည့္ပါ၊ အခုဆိုရင္ ခ်စ္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ သမီးေလးက ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းသလဲ၊ မိဘရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ဂ႐ုတစိုက္ ပံုသြင္းျပဳစုမႈကို အျပည့္အဝရထားေတာ့ သမီးရဲ႕ပံုစံက ငယ္ငယ္ကေလးနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိေနတာေလ။ ဒါ ခ်စ္ရတဲ့ ဆုလာဘ္တစ္ခုေပါ့”

လို႕ ႏွစ္သိမ့္ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရမႈကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးတတ္ပါတယ္။

တကယ္လုိ႔ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္မယ္ ဆိုရင္ သမီးေလးကို Nursery အေစာႀကီး ပို႔ရေတာ့မွာေလ။ ၿပီးေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေနရာ တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာ အလုပ္ရဖို႕ဆိုတာ မလြယ္ျပန္တဲ့အခါ မယ္တစ္ရြာ ေမာင္တစ္ၿမိဳ႕ ခြဲေနရမယ့္ကိန္းကို ေတြးျမင္ေယာင္ ၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မ လံုးဝခြဲမေနႏိုင္ျပန္ပါဘူး။ အဲဒီခံစားခ်က္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ရင္ဖြင့္ေျပာျပဖူးပါတယ္။

“ထားရယ္ စိတ္ကူးမလြဲနဲ႕ေဟ့၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ တျခားလူၾကည့္ေတာ့သာ အထင္ႀကီးဖို႕ေကာင္းတာ၊ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ စၪ္းစားၾကည့္ သူတစ္ၿမိဳ႕ ကိုယ္တစ္ၿမိဳ႕နဲ႕ ခြဲေနရေတာ့ အိမ္က ႏွစ္အိမ္ ငွားေနရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ အိမ္ငွားခ၊ ေရဖိုး၊ မီတာဖိုး၊ ဖုန္းဖိုး၊ ဓာတ္ေငြ႕ဖိုး အစစအရာရာ ႏွစ္ဆကုန္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ပတ္တစ္ခါေတြ႕ရဖို႕ အေရး ေသာၾကာေန႔ညဆို ေယာက္်ားလုပ္သူက ေတာင္နဲ႕ေျမာက္ ခရီးအေဝးႀကီးကို ကားနဲ႕အေဝးႀကီးေမာင္းလာရတယ္၊ စေနေန႔တစ္ေန႕ အတူေနၿပီးရင္ တနဂၤေႏြဆို ျပန္ရျပန္ေရာ၊ မသက္သာလုိက္တာ ထားရယ္၊ ႏွစ္ေယာက္စာ လခရေပမယ့္ ကုန္က်စားရိတ္ ႏွစ္ဆကို ႏႈတ္လုိက္ေတာ့ ဘာမွမထူးဘူးေဟ့။ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္လုပ္သေလာက္ပဲ က်န္တယ္။ အပိုဆုက စိတ္ဆင္းရဲရတာပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္ခြဲေနရေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္မလဲဟယ္။ လြမ္းရတာနဲ႕ သူ႔ ကိုယ္ စိတ္မခ်၊ ကိုယ့္ သူ စိတ္မခ် နဲ႔ မဟန္ပါဘူး ထားရယ္၊ ရွင္ စိတ္ကူးလြဲမေနနဲ႕။ အလုပ္လုပ္ခ်င္မေနနဲ႕၊ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းနဲ႕ ရွင့္လိုလည္း စာမေရးတတ္ေတာ့ ခက္သားပဲ”

လို႔ ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းသံကို ၾကားဖူးျပန္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီစိတ္ဟာလည္း ခဏပါပဲ။ မၾကာခင္မွာ ေနာင္တရခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးက ျပန္ေပၚလာျပန္ေရာ။

(ဂ)

ယွၪ္ၿပိဳင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးက ကၽြန္မမွာ ရွိေနျပန္ေတာ့ သူမ်ားေတြ အသီးသီးအလုပ္ေတြ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္မွာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားလိုက္၊ စာေလးေရးလုိက္၊ စာေလးဖတ္လုိက္၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္၊ Internet ဝင္လုိက္၊ ေလ့က်င့္ခန္းေလးလုပ္လုိက္၊ သမီးေလးနဲ႕ ေဆာ့လိုက္နဲ႕ ဘဝတစ္ခုကို အခက္အခဲမရွိ လြယ္လြယ္ကူကူ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖတ္သန္းေနတာဟာ တရားမွ်တပါရဲ႕လားလို႕ ဘယ္သူ႕အေပၚ မတရားရာ က်ေနမွန္း မသိ တစ္ေယာက္တည္း ခံစားေနရတတ္ျပန္ပါတယ္။ ၾကာရင္ အဲဒီေဝဒနာဟာ စိတ္ေရာဂါေတာင္ ျဖစ္လာေတာ့မလား မသိေတာ့ပါ။

အဲဒီေတြေဝမႈ၊ မေရရာမႈ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မျပတ္သားႏုိင္မႈ၊ လုပ္ရေကာင္းႏိုး စြန္႕ရေကာင္းႏိုး ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမႈေတြ အားလံုးကို စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္သြားႏိုင္ေအာင္ ကူညီလမ္းျပေပးခဲ့သူကေတာ့ ကၽြန္မေလးစားကိုးကြယ္ရတဲ့ ကၽြန္မကို ဘဝေနနည္း၊ စိတ္ထား တတ္နည္းေတြ၊ တရားစိတ္ကေလးနဲ႕ သိမ္ေမြ႕ခ်မ္းသာေအာင္ ေနနည္းေတြ သင္ျပေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ “အၾကင္နာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္” ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ့ သက္ေတာ္၄၀ျပည့္ အမွတ္တရ ထုတ္ေဝတဲ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖတ္မိခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ရဲ့ စာသားကေလးတခ်ိဳ႕က ကၽြန္မရဲ႕ ေတြေဝေငးငိုင္စြာ ေဝခြဲရခက္ေနတဲ့စိတ္ကို ၾကည္လင္ျပတ္သား ေသခ်ာသြားေအာင္ မီးေမာင္း အလင္းတန္းႀကီးတစ္ခု ထိုးျပလိုက္သလိုပါပဲ။

“ငါေသသြားၿပီ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစၪ္နဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာပိုဒ္ရဲ့ စာမ်က္ႏွာ ၆၄မွာ 

“တိုေတာင္းလွတဲ့ ဘဝေလးမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ေနသြားရဖို႕က အဓိကပါပဲ။ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ေတြ၊ မႏိုင္ဝန္ထမ္းရင္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားၿပီး သတ္ေသခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္၊ မလုပ္ေလာဘမႀကီးဖို႕၊ ကုသိုလ္ေလာဘ မႀကီးဖို႕ အေရးႀကီးပါတယ္”

ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ကေလးပါ။ အို မွန္လုိက္တာ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕တရားက ျပတ္သားတိက်လိုက္တာ။ လူ႔ဘဝကေလးက တိုတိုေလးပါ။ ကၽြန္မအသက္ ၃၆ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ က်န္တဲ့သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ အခုေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာ ၿငိမ္းခ်မ္းဖြယ္ေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာဘဝကေလးနဲ႕ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွင္သန္ဖို႕ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကၽြန္မ မေရာင့္ရဲမတင္းတိမ္ ႏိုင္တာပါလိမ့္။ အခု ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္သလဲ၊ ပူပန္ေၾကာင့္ၾက ကင္းလုိက္သလဲ၊ ေသာကနဲ႕ စိတ္ဖိစီးမႈ ကင္းလုိက္သလဲ၊ ဒီဘဝကေလးကို လူတိုင္း လိုခ်င္လို႕မရႏိုင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ အလုပ္ေတြ လုပ္ခ်င္ေနရသလဲ။ ကၽြန္မ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတဲ့ စာေရးဆရာဘဝကေလးကို ကၽြန္မ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္အထိ မက္မက္ေမာေမာ ဖက္တြယ္ထားေတာ့ေရာ ဘယ္သူေတြက အျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕ မွာမို႕လဲ။ ရခဲလွတဲ့ စာေရးဆရာဘဝကေလးကိုပဲ ကၽြန္မတစ္သက္လံုး ထိန္းသိမ္းတန္ဖိုးထားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ စိတ္သက္သာရာရမႈ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားသြားမႈ ကေလးကို ခဏေလးမျဖစ္ေအာင္ “လူ႔ဘဝဆိုတာ တိုတုိေလး” လို႕ ႏႈတ္ကေန ေရရြတ္ၾကည့္မိလိုက္ရင္ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာ ေက်နပ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဘာေနာင္တရစရာရွိလဲ၊ ကၽြန္မ စာေရးဆရာသာ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။

(ကၽြန္မဘဝရဲ႕ အေရးႀကီးလွတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ျပတ္သားခိုင္မာသြားေအာင္ လမ္းျပေပးခဲ့တဲ့ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္မကို တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲစြာ စိတ္ခ်မ္းသာ ေက်နပ္ေစေအာင္ တရားျပေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက အား ေက်းဇူးအထူးတင္စြာ လက္စံုမိုး ရွိခိုးဦးခိုက္လ်က္....)

လြန္းထားထား။ေဆးတကၠသိုလ္။

သရဖူမဂၢဇင္း (ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၈)