ေငြဆိပ္သင့္ၾကသူမ်ား ♥ ♥ ♥ နတ္ရဲ(ရူပေဗဒ)

သူကေတာ္ေတာ္ေလးကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္။ အရမ္းလည္း ညိွဳ႕ႏိုင္လြန္းတယ္။ သူ႔ကိုျမင္ရင္ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္ ေတြဝင္လာတယ္။ စြဲလန္းမိရင္ ေလာဘရမၼက္ေတြ ႀကီးလာတယ္။ သူက လူတိုင္းရဲ႕သည္းေျခႀကဳိက္ပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔ကို လူေတြမက္မက္ေမာေမာရွာေဖြေနၾကတာေပါ႔။

(၁)

          ကၽြန္မနာမည္က ႏုငယ္ပါ။ ကၽြန္မေနတာက ႏွမ္းက်ဲဆိုတဲ႔ေတာရြာေလးမွာ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မက ေတာကိုမုန္းတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အေမ႔ေနာက္ေယာက်ာ္းဦးထြန္းသာကိုလည္းမုန္းတယ္။ ဦးထြန္းသာက  ပေထြးပီပီ မယားပါသမီးျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မကို မသထာခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မကို ဇြတ္အတင္းအလုပ္လုပ္ခိုင္းတယ္။ ေန႔တိုင္း ေကာက္စိုက္ရ ပ်ဳိးႏႈတ္ရန႔ဲ။ ရလာတဲ႔ေငြက နည္းနည္းေလးရယ္။ အဲဒီေငြကလည္း ပေထြးလက္ထဲေရာက္ၿပီး အရက္ဖိုးျဖစ္သြားေရာ။ ဒီေတာ႔ အလုပ္ေတြခ်ည္းလုပ္ရၿပီး ေငြရနည္းတဲ႔အလုပ္ကို ကၽြန္မစိတ္ပ်က္လာမိတယ္။

          တစ္ေန႔ေတာ႔ ကံဆိုးခ်င္တဲ႔ကၽြန္မ သားေကာင္ေခ်ာင္းတဲ႔မုဆုိးနဲ႔ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ မုဆိုးကလည္း တျခားသူမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ပေထြး ဦးထြန္းသာေလ။ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကို အညြန္႔က်ဳိးေအာင္ဖ်က္ဆီးဖို႔ႀကံစည္ခဲ႔တာ။ အေမအေရာက္ျမန္ေပလို႔သာ ေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မဘဝပ်က္ရမွာ။

          ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေမက ကၽြန္မကိုဆူလို႔မဆံုးဘူး။ မိန္းကေလးတန္မဲ႔ အေနအထိုင္မဆင္ခ်င္ဘူးတဲ႔။ ေပါ႔ေပါ႔ ေန ေပါ႔ေပါ႔စား မိန္းမတဲ႔။ အေမ႔ရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ကၽြန္မကအဓိကတရားခံျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားရင္နာဖို႔ေကာင္း လိမ္႔သလဲ။ ေလာကႀကီးမွာေသြးအနီးဆံုးျဖစ္တဲ႔အေမကေတာင္ ကၽြန္မကို တန္ဖိုးထားမငဲ႔ကြက္ေတာ႔ဘူး။

          အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေမကကၽြန္မကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနေတာ႔တယ္။ အၿမဲတမ္းအျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာ ေနတာပဲ။ အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခုဘဝမွာ ေႏြးေထြးမႈဆိုတာ ရွားပါးတဲ႔အရာတစ္ခုလိုပဲ။ အေမ႔ရဲ႕ေျပာဆိုဆက္ဆံပံုေတြက ကၽြန္မရင္ကို မီးစနဲ႔ထိုးသလို ပူျပင္းနာက်င္ေစတာအမွန္ပဲ။

ေနာက္ဆံုးတရားခံရွာလိုက္ေတာ႔ ေငြပဲ။ ေငြမရွိလို႔ ဆင္းရဲရတာ။ ဆင္းရဲလို႔ မိသားစုအဆင္မေျပျဖစ္ရတာ။ ဒုကၡ ေရာက္ၾကရတာ။ ဒါေတြက ေငြမရွိလို႔ျဖစ္ရတဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာေတြေပါ႔။ ေငြမရွိရင္လူရာမဝင္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ေငြကပဲအခ်ိန္တိုင္းေနရာယူလာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ကိုးကြယ္ရာကေငြျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေတာ႔ ေငြရွိေအာင္ ရွာရမယ္။ ေငြမ်ားမ်ားရွာႏိုင္ဖို႔ကေတာ႔ ေကာက္စိုက္ပ်ိဳးႏႈတ္ရံုနဲ႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

          အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခြင္႔ကေရးတစ္ခုကဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ေရာက္လာတယ္။ ၿမဳိ႕ကလာတဲ႔မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က အလုပ္သမားလာရွာတာတဲ႔။ ဒီသတင္းၾကားေတာ႔ အေမက အဲဒီမိန္းမႀကီးကို အိမ္ေခၚ။ ထမင္းေတြဘာေတြဖိတ္ေကၽြးၿပီး အတင္းဖားေတာ႔တာပဲ။

          အေမက ကၽြန္မကို မလိုလားေတာ႔ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မသိတယ္။ အေမက သူ႔ေယာက်ာ္းနဲ႔ ကၽြန္မေဝးသြားဖို႔ရည္ရြယ္ တာေလ။ ဒီအေၾကာင္းေတြသိေပမယ္႔ အရမ္းႀကီးလည္းဝမ္းမနည္းမိပါဘူး။ ကၽြန္မ မွာ သံေယာဇဥ္ေတြ ေမတၱာေတြအစား ေငြကေနရာအျပည့္ယူထားခဲဲ႔ၿပီပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ အေမ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေအာင္ျမင္သလို ကၽြန္မရည္မွန္းခ်က္လည္းၿပည့္ေျမာက္ခဲ႔တယ္ဆိုပါေတာ႔။ ၿမဳိ႕မွာ အလုပ္ သြားလုပ္ဖို႔အတြက္ အဆင္ေျပသြားခဲ႔တယ္ေလ။ ေကာင္းေကာင္းဝတ္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းစားရမယ္တဲ႔။ လခလည္း ေကာင္း ေကာင္းရမယ္တဲ႔။ ဒီေတာ႔ ၿမဳိ႕တက္အလုပ္လုပ္မယ္႔အေၾကာင္းစဥ္းစားၿပီး ကၽြန္မ အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။

ၿမဳိ႕ကိုေရာက္ေတာ႔ ႏိုက္ကလပ္ဆိုလား ဘာလား။ အဲဒီမွာစားပြဲထိုးလုပ္ရတယ္။ ေတာမွာတုန္းက သနပ္ခါးအထူထူ လိမ္းၿပီး အက်ီဖားဖားကိုဝတ္ ဆံပင္ကိုဖိုသီဖတ္သီသိမ္းတင္ၿပီးေနပူထဲမွာလုပ္ရတာ။ ဒီမွာေတာ႔သက္သာသလားမေမးနဲ႔။ ဆံပင္ေတြကိုအေခြလိုက္ျဖစ္ေအာင္ေကာက္ၿပီး မိတ္ကပ္အေဖြးသားနဲ႔ေနရတာ။ အဝတ္အစားဆိုလည္း ေခတ္ေပၚလည္ဟိုက္ အက်ႌနဲ႔ စကဒ္တိုေလးက ဘယ္ခြဲညာခြဲ။ လခကလည္းေကာင္းေတာ႔ ေငြေကာင္းေကာင္းစုလို႔ရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီကိုလာၾက တဲ႔လူေတြကလည္း ကၽြန္မကို မုန္႔ဖိုးေတြေပးသံုးၾကတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြဆို အေတာ္႔ကိုလက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္လွတယ္။ မေျပာမဆိုနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္းလွမ္းကိုင္ တတ္တယ္။ ထိကပါး ရိကပါးလုပ္ၾကတာကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ အစပိုင္းမွာ စိတ္ထင္႔သြားတတ္ေပမယ္႔ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မ မတုန္လႈပ္ေတာ႔ဘူး။ လက္ကေလးတစ္ခါအကိုင္ခံလိုက္ရံုနဲ႔ သူတို႔အိတ္ထဲကထြက္က်လာတဲ႔ေငြေတြက ကၽြန္မရတဲ႔ လခထက္မ်ားေနတာကုိး။

ဘဝေပးကံမေကာင္းလို႔ဆင္းရဲေနေပမယ္႔ ကၽြန္မရဲ႕ရုပ္ရည္ကေတာ႔ အျပစ္ေျပာစရာကိုမရွိဘူး။ ၾကာလာေတာ႔ မသင္ရဘဲနဲ႔ ညိွဳ႕နည္းတစ္ေထာင္ ျမဴဆြယ္နည္းအဖံုဖံုကို တတ္ကၽြမ္းလာခဲ႔တယ္။ အဲဒီပညာေတြကို ကၽြန္မ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ အသံုးခ်တတ္ခဲ႔တယ္။ အရက္ေတြခ်ေပးရင္း မ်က္လံုးေလးေပကလပ္ ေပကလပ္နဲ႔ဲၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ သေကာင္႔သားေတြ ဘယ္ခံႏိုင္ပါ႔မလဲ။ လာခဲ႔ေရာေပါ႔ ေငြစကၠဴေတြ။   

          ရလာတဲ႔ေငြေတြက သန္႔ရွင္းတဲ႔ေငြလား မသန္႔ရွင္းတဲ႔ေငြလား မစဥ္းစားဘူး။ အဲဒီလိုစဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္မရွိဘူး။ ရတဲ႔နည္းနဲ႔ေငြရွာတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကိုေတာင္ ရက္ရက္ေရာေရာေပးၿပီး ေငြရေအာင္ရွာခဲ႔တယ္။ ရသမွ်ေငြေတြကိုလည္း မစားရက္ မေသာက္ရက္စုေဆာင္းထားခဲ႔တယ္။

          တစ္ေန႔ေတာ႔ သားေကာင္ႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ဖမ္းမိခဲ႔တယ္။ မုဆိုးဖိုသူေဌးႀကီးေလ။ ဦးျမေခါင္ တဲ႔။ ခ်မ္းသာလုိက္ တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ကၽြန္မထက္ေတာ႔ သံုးဆယ္႔ငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ ဒါေတြက ျပႆနာမရွိဘူး။ အဓိကေတာ႔ ဦးျမေခါင္က ေငြရွိတယ္။ ခ်မ္းသာတယ္။ ဒါဆိုၿပီးၿပီေပါ႔။

          ဦးျမေခါင္က ကၽြန္မကို လက္ထပ္ခ်င္သတဲ႔။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်သလိုပါပဲ။ ကႏၱာရမွာ ေရၾကည္တစ္ေပါက္ေတြ႕တာေတာင္ ဒီေလာက္ဝမ္းသာမိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဦးျမေခါင္နဲ႔ ကၽြန္မ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဦးျမေခါင္ရဲ႕တိုက္ႀကီးကိုစေရာက္ေတာ႔ အိပ္မက္မက္ေနသလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာမ်ား နတ္ျပည္ ေရာက္ေနသလားပဲ။ မီးခံေသတၱာကိုဖြင္႔ျပေတာ႔ ကၽြန္မမ်က္လံုး ေတြအေရာင္ေတာက္သြားတယ္။ ေရႊေတြ ေငြေတြ စိန္ေတြ ဆိုတာ ကစားစရာလားေအာက္ေမ႔ရတယ္။

          ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ႔ ဘဝကိုေရာက္ခဲ႔လို႔ အရမ္းၾကည္ႏူးသြားမိတယ္။ ေန႔တိုင္း ေန႔တုိင္း မီးခံေသတၱာကိုဖြင္႔ၾကည့္ရတာ လည္း မေမာႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ဦးျမေခါင္ကလည္း ကၽြန္မကိုအရမ္းအလိုလိုက္တယ္။ ေငြဆိုလည္း စိတ္တုိင္းက်သံုးႏိုင္ ျဖဳန္းႏုိင္ ခဲ႔တယ္။

          ဒီလိုသာယာေနတဲ႔ ကၽြန္မဘဝကို ကံၾကမၼာၿဂိဳလ္ဆိုးက အရိပ္မိုးလိုက္ပံုမ်ား ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။ ကၽြန္မ ေငြပံုေပၚမွာစံေနႏိုင္တာဘယ္ေလာက္မ်ားၾကာေသးလို႔လဲ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးႀကံဳရသတဲ႔လား။

          ကၽြန္မမွာ .. ကၽြန္မမွာ ကုလို႔မရတဲ႔ေရာဂါဆိုးႀကီးရွိေနၿပီတဲ႔။ HIV ပိုးေတြက ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို စီးဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႔  ေနၿပီတဲ႔။ လူ႔ေလာကမွာ အသက္ရွင္ေနႏုိင္ဖို႔အခြင္႔အေရးကမရွိသေလာက္ရွားပါးေနခဲ႔ၿပီ။ အသက္ရွင္တဲ႔ကာလပတ္လံုးမွာ လူျဖစ္ရံႈးေစတဲ႔ေရာဂါမ်ဳိး ကၽြန္မမွာစြဲကပ္ေနခဲ႔ၿပီ။   

အမွားကိုသိတဲ႔အခ်ိန္မွာ အရာအားလံုးေနာက္က်သြားခဲ႔ၿပီ။ ေနာင္တဆိုတာကို ေနာက္က်မွ ကၽြန္မရခဲ႔ၿပီ။ ကၽြန္မ ကိုးကြယ္ခဲ႔တဲ႔ ေငြ။ ကၽြန္မ လိုခ်င္တပ္မက္ခဲ႔တဲ႔ေငြ။ ဒီေငြေတြ ကၽြန္မမွာ အျပည့္အလွ်ံရွိေနၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ ဒီေငြ ေတြက စကၠဴစုတ္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိေတာ႔ပါလား။ ကၽြန္မ ဘဝကိုေတာင္ တန္ဖိုးမထားမငဲ႔ကြက္ပဲ ေငြကိုအရူးအမူး ရွာခဲ႔တာ။ အခုေတာ႔ ဒီေငြေတြက ကၽြန္မအတြက္ ဘာမ်ားအသံုးဝင္ေသးလို႔လဲ။  ေငြေနာက္လိုက္ခဲ႔တဲ႔ကၽြန္မဘဝ ဘယ္ေတာ႔ မွျပန္တက္လို႔မရတဲ႔ေခ်ာက္ကမ္းပါးေအာက္ကိုျပဳတ္က်ခဲ႔ၿပီေလ။

 (၂)

          ေငြ .. ေငြ ..။ ေလာကႀကီးမွာ ေငြေလာက္တန္ဖိုးႀကီးတာဘာရွိလဲ။ မရွိဘူး ..။ ေငြက လူတိုင္းရဲ႕သည္းေျခႀကဳိက္ပဲ။ ေငြမရွိရင္ လူေတြကႏွိမ္ခ်င္ၾကတယ္။ ကဲ႔ရဲ႕ခ်င္ၾကတယ္။ ေငြေၾကာင္႔ လူေတြမ်က္ႏွာပြင္႔ၾကတာ။ လူရာဝင္ၾကတာ။ ဒီေတာ႔ က်ဴပ္ ေငြကိုအေလာတႀကီးရွာေနရတာေပါ႔။ ေကာင္းတာလုပ္ၿပီးေတာ႔လည္းေငြရွာတယ္။ မေကာင္းတာ လုပ္ၿပီးေတာ႔လည္း ေငြရွာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြရဖို႔က အဓိကပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ႔ ဒီလိုပဲခံယူထားတယ္။

က်ဳပ္က ေအာက္ေျခကေနစလာရတဲ႔သူဆိုေတာ႔ ေငြရဲ႕တန္ဖိုးကိုနားလည္တယ္။ က်ဳပ္ ဆင္းရဲသားနင္းျပားဘဝ တုန္းက ဘယ္သူမ်ားအဖက္လုပ္ခဲ႔လုိ႔လဲ။ လက္ညွိဳးထိုးကဲ႔ရဲ႕ခဲ႔တာခ်ည္းပဲ။ လဲေနတဲ႔သူကို ပိုၿပီးလဲေအာင္နင္းေခ်ခဲ႔ၾကတာ။ ဒါေၾကာင္႔ လူေတြကိုစိတ္နာၿပီး ေငြကိုႀကံဳးရုန္းရွာခဲ႔တာ။ အခုေတာ႔ ဦးထြန္းသိုက္ဆိုတဲ႔ က်ဳပ္နာမည္က မပါမျဖစ္ပဲ။ ပါတီေတြ လုပ္ရင္လည္း က်ဳပ္ကိုထိပ္ဆံုးကဖိတ္တယ္။ ဒင္နာလုပ္ရင္လည္း က်ဳပ္မပါရင္ ပြဲမစည္ျပန္။ ဒီေလာက္အထိကို က်ဳပ္က အေရးပါလာတာ။

ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာရရင္ ေငြမ်က္ႏွာေၾကာင္႔ေပါ႔။ အရင္က က်ဳပ္ကို ႏွိမ္႔ခ်ဆက္ဆံထားတဲ႔လူေတြ။ အခုေတာ႔ က်ဳပ္နဲ႔လြတ္ကင္းတဲ႔သူရွိလား။ မရွိဘူး။ က်ဳပ္လိုခ်င္တာ ဒါပဲ။ က်ဳပ္ဆီကေန ေအာက္က်ဳိ႕ခံေငြေခ်းခဲ႔တဲ႔သူေတြဆီ တစ္လ တစ္ခါ အတိုးသြားေကာက္ရတာကိုက အရသာတစ္ခုပဲ။ ဒီအရသာက ဘာနဲ႔မွကိုမလဲႏုိင္ဘူး။

          ေငြနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ ၾကည့္စရာမလိုဘူး။ ငဲ႔ကြက္ေနစရာမလိုဘူး။ မ်က္ရည္က်တိုင္းသနားၿပီး ေတာင္းတိုင္းသာေပးေနရင္ သူေတာင္းစားေတြ တိုက္ေဆာက္ကားစီးေနေလာက္ၿပီ။ ဒီေတာ႔ ေငြနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္သူ႔ ကိုမွမသနားနဲ႔။ အရင္ကေငြတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္ေတာင္မရွိတဲ႔က်ဳပ္ အခုေတာ႔ ေငြေတြပြားလို႔ သူေဌးျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒါကံေကာင္း လို႔မဟုတ္ဘူး။ ကံဆိုတာအလုပ္။ က်ဳပ္ လုပ္လို႔ က်ဳပ္ရတာ။ ေငြရမယ္ဆိုရင္ အလုပ္မေရြးဘူး။ အားလံုးလာခဲ႔ပဲ။

          က်ဳပ္မွာေငြဘယ္ေလာက္ရွိလဲဆိုတာ က်ဳပ္မိန္းမနဲ႔ သားေတြေတာင္မသိဘူး။ မသိေအာင္လည္း က်ဳပ္လွ်ိဳ႕ဝွက္ထား ခဲ႔တာ။ ေငြနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ကိုယ္႔ရဲ႕ေသြးသားရင္းခ်ာေတြေတာင္ယံုရတာမဟုတ္ဘူး။ သားသမီးယံုေတာ႔ စံုလံုးကန္းဆိုတဲ႔ စကားက အလကားထားခဲ႔တာမွမဟုတ္တာ။

          ဒီေန႔ေတာ႔ အတိုးေကာက္လာတဲ႔ေငြဆယ္သိန္းပါလာတယ္။ က်ဳပ္ေငြေတြကို ဘဏ္မွာမအပ္ဘူး။ က်ဳပ္ အၿမဲတမ္း ၾကည့္ေနႏိုင္ေအာင္ သီးသန္႔ထားခဲ႔တာ။ ေငြထားတဲ႔ေနရာကိုသိတဲ႔သူဆိုလို႔ ေလာကႀကီးမွာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ က်ဳပ္ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ႔တယ္။

          က်ဳပ္မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားမရွိဘူး။ သြားခ်င္တဲ႔ေနရာကို လိုင္းကားတိုးစီးၿပီးသြားလိုက္တာပဲ။ လိုင္းကားစီးရတာ လူမသက္သာေပမယ္႔ ေငြသက္သာတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကားဝယ္လိုက္ရင္ ပ်က္လို႔ျပင္ရတာနဲ႔ ဆီဖိုးကုန္တာနဲ႔ စံုေနတာပဲ။ က်ဳပ္က ေငြရတဲ႔အလုပ္ပဲလုပ္ခ်င္တာ။ ေငြကုန္တဲ႔အလုပ္ဆိုဘာမွမလုပ္ဘူး။

          အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ အိမ္သားေတြအလစ္ကိုၾကည့္ၿပီး အေပၚထပ္ကိုတက္လာခဲ႔တယ္။ အေပၚေရာက္ေတာ႔ စာၾကည့္ ခန္းထဲေျပးဝင္ၿပီး တံခါးကိုအေသပိတ္ထားလိုက္တယ္။ ဒါမွ က်ဳပ္ေငြေတြကို စိတ္ခ်လက္ခ်ထားလို႔ရမွာ။

          အခန္းထဲမွာခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ႔ပန္းခ်ီကားကို အသံမျမည္ေအာင္ျဖဳတ္ယူလိုက္တယ္။ နံရံမွာျမဳပ္ထားတဲ႔ မီးခံေသတၱာ အံဝွက္ေလးတစ္ခုေပၚလာတယ္။ လွ်ိဳ႕ဝွက္နံပါတ္ကိုႏွိပ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေဂ်ာက္ခနဲ အသံနဲ႔အတူ အံဝွက္တံခါးက ပြင္႔သြား တယ္။ အထဲမွာ အစီအရီရွိေနတဲ႔ေငြေတြက အထပ္လိုက္။ က်ဳပ္အျပင္မွာဘယ္ေလာက္ပဲပင္ပန္းေနပါေစ ဒီေငြေတြကိုျမင္ လုိက္ရရင္ပဲ အပန္းေျပသြားေရာ။ တစ္ေန႔တစ္ခါေတာ႔ ဒီေငြေတြကိုဖြင္႔ၾကည့္ျဖစ္တယ္။

          က်ဳပ္ရဲ႕လက္ဆြဲအိတ္ထဲက ေငြဆယ္သိန္းကိုလည္း ထည့္သိမ္းဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။ လက္ဆြဲအိတ္ကိုဖြင္႔ၾကည့္လိုက္ တယ္ဆိုရင္ပဲ က်ဳပ္မ်က္လံုးေတြျပာေဝသြားတယ္။ အိတ္ထဲမွာ ေငြတစ္ျပားမွမရွိေတာ႔ဘူး။ အိတ္မွာလည္း ဓားနဲ႔ ခြဲထားတဲ႔ အရာႀကီးကအထင္းသားေပၚေနတယ္။ က်ဳပ္ေငြေတြ ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရၿပီ။

          က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ မူးခနဲ မိုက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေဒါသေၾကာင္႔လည္း က်ဳပ္တစ္ကုိယ္လံုး တဆတ္ဆတ္တုန္လာ တယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း ႏွေျမာတသစိတ္ေတြနဲ႔ ပူေလာင္ျပင္းျပလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး မီးခံေသတၱာကိုျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး ဆိုဖာေပၚမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

           ေငြေတြကိုႏွေျမာတသစိတ္နဲ႔ ဘာမွစားခ်င္တဲ႔စိတ္လည္းမရွိေတာ႔ဘူး။ ရင္ထဲမွာအရမ္းကိုပူေလာင္ေနမိတယ္။ ရင္ပူတာေတြမ်ား ၿငိမ္းသြားမလားဆိုၿပီး အဲကြန္း(Aircon) ကိုအဆံုးထိဖြင္႔လိုက္တယ္။ ဒါေတာင္ က်ဳပ္ရင္ေတြပူေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ က်ဳပ္ ဘာမွ မသိေတာ႔ဘူး။ ဆိုဖာေပၚမွာထိုင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ထင္တာပဲ။

          ႏုိးလာေတာ႔ က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လံုးလႈပ္ရွားလို႔မရေတာ႔ဘူး။ ေျခေတြ လက္ေတြလည္းလႈပ္လို႔မရ။ က်ဳပ္တစ္ခါမွ ဒီလို မျဖစ္ဖူးဘူး။ က်ဳပ္မိန္းမကို အထိတ္တလန္႔ေအာ္ေခၚလိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဝူးဝူးဝါးဝါးအသံေတြပဲ မကြဲမျပားနဲ႔ ထြက္ေပၚ လာတယ္။ မၾကာဘူး တံခါးေခါက္သံေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ က်ဳပ္မိန္းမနဲ႔ သားေတြရဲ႕ေခၚသံကို ၾကားရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ဝင္လာလို႔မရၾကဘူး။ က်ဳပ္အထဲကေန ေသာ႔ခတ္ထားတာကိုး။

          ခဏေနေတာ႔ ေသာ႔ကိုဖ်က္ၿပီး က်ဳပ္မိန္းမနဲ႔ သားေတြဝင္လာတယ္။ သားႀကီးက က်ဳပ္ကိုအခန္းထဲေပြ႔ေခၚသြား တယ္။ ဆရာဝန္ေရာက္လာမွသိလိုက္ရတာက က်ဳပ္ ေလျဖတ္သြားတာတဲ႔။ တစ္ညလံုး အဲကြန္း(Aircon) ကိုအဆံုးထိဖြင္႔ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ႔ က်ဳပ္။ ေလျဖတ္ၿပီးမလႈပ္ႏိုင္တဲ႔အျပင္ စကားလည္းမေျပာႏုိင္ေတာ႔ဘူး။

          ျဖစ္ခ်င္လာေတာ႔ မေကာင္းတာေတြခ်ည္းပဲဆက္တိုက္ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ က်ဳပ္ဆီကေငြေခ်းထားတဲ႔သူေတြေပၚမလာ ေတာ႔သလို က်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြလည္း လူယံုသတ္လို႔ အရံႈးေပၚခဲ႔တယ္။ က်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြကို မိန္းမနဲ႔ သားေတြကလည္း မသိနားမလည္ၾကေတာ႔ ဆံုးရံႈးမႈကဆက္တုိက္ဆိုသလိုကိုျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ က်ဳပ္ကေတာ႔ အိပ္ယာေပၚမွာလူေသေကာင္လုိ လဲေလ်ာင္းေနရံုကလြဲလို႔ ဘာမ်ားလုပ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ။ ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္ႀကီးကို လူမ်ားလက္ထဲထိုးအပ္လိုက္ၾကရတယ္။

          ဒီေန႔ကို က်ဳပ္မေမ႔ဘူး။ ေသတဲ႔အထိကို မေမ႔ဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ႀကီးေပၚကဆင္းေပးရတဲ႔ေန႔ေလ။ ဝွီးခ်ဲလ္ေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႔ က်ဳပ္ေျပာေနတာေတြကို က်ဳပ္မိန္းမလည္း မသိဘူး။ က်ဳပ္သားေတြလည္းနားမလည္ၾကဘူး။ က်ဳပ္က ေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႔ မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ေအာင္ကို ေျပာျပေနခဲ႔တယ္။

          ေငြေတြ.. ေငြေတြ.. စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ က်ဳပ္စုထားတဲ႔ေငြေတြက်န္ခဲ႔ၿပီ .. ျပန္ယူေပးၾကပါ .. က်ဳပ္ရဲ႕ေငြေတြျပန္ယူ ေပးၾကပါ … ေငြေတြ .. က်ဳပ္ရဲ႕ေငြေတြ.. က်ဳပ္ရဲ႕ေငြေတြ … ။

(၃)

          လမိုက္ညဆိုေတာ႔ အေမွာင္ထုကသိပ္သည္းလြန္းေနတယ္။ ကားမီးေရာင္မ်ားျမင္မလားဆိုၿပီး ေမွ်ာ္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီေန႔ ကားေတြအလာက်ဲသလိုပဲ။ ခါတိုင္းဒီအခ်ိန္ဆို တြက္ေျခကိုက္ေနေလာက္ၿပီ။ အခုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ႔ေျခေတာက္ ေတြေတာင္ေညာင္းေနၿပီ။ အလုပ္ကမျဖစ္ေသး။

          လြယ္ထားတဲ႔ စလင္းဘက္အိတ္ကလည္း ဟန္ျပသက္သက္ပဲ။ အထဲမွာေငြနဲ႔တူတာဆိုလို႔ လိပ္စာကဒ္ေလးေတြပဲ ရွိတယ္။ မေန႔က အိမ္ကိုေငြပို႔လိုက္ေတာ႔ လက္ထဲမွာေငြျပတ္ေနၿပီ။ ေငြမပုိ႔လို႔လည္းမျဖစ္ျပန္။ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေငြခ်ည္းေတာင္း ေနေတာ႔ ရသေလာက္ေလးရွာၿပီးေပးလုိက္ရတာ။

          တစ္လတစ္လကလည္း အကုန္ျမန္လိုက္တာ။ ေငြကလည္း အကုန္အက်မ်ားသလားမေမးနဲ႔။ ဒါေတာင္ အိမ္လခ မကုန္ေသးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာကပ္ေနေတာ႔ အဆင္ေျပေနေရာ။ စားစရိတ္က်ေတာ႔ မေပးလို႔ျဖစ္မလား။ မေပးရင္ အိမ္ေပၚက ေခါင္းနဲ႔ဆင္းေျပးရမွာ။

          နယ္ကေန ၿမဳိ႕မွာအလုပ္လာလုပ္တယ္ဆိုတာ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး။ ပညာကလည္း ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မတတ္ျပန္ေတာ႔ အလုပ္ရဖို႔ကလည္းမလြယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေငြေနာက္လိုက္မိၿပီး အေမွာင္လမ္းထဲ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားခဲ႔ တယ္။ သူမ်ားမ်က္ခံုးေပၚမွာစႀကၤံေလွ်ာက္ရတဲ႔အလုပ္ဆိုေပမယ္႔ ေငြရလြယ္တယ္။ ရတဲ႔ေငြကလည္း နင္႔ေနတာပဲ။ ေကာင္း တဲ႔အလုပ္မဟုတ္မွန္းသိေပမယ္႔ ဂရုမစိုက္ေတာ႔ဘူး။ ခ်ဳိရင္ ၿမဳိၿပီး ခါးရင္ ေထြးထုတ္လိုက္တာပဲ။

          အစကေတာ႔အဆုိးလွဘူး။ ေငြရႊင္ေတာ႔ အဆင္ေျပတာေပါ႔။ အခုတေလာ အဖမ္းအဆီးမ်ားၿပီး အလုပ္ကအဆင္မေျပ ျပန္ေတာ႔ ကားေတြအလာမ်ားတဲ႔ ၿမဳိ႕ျပင္ကဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ စားက်က္ရွာရျပန္တယ္။ အခုလို အေျခအေနကေတာ႔ အဆိုးဆုံးပဲ။ ေခါက္တု႔ံ ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနရတာ တစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ကားတစ္စီးမွ ေတာင္ျဖတ္လာတာမျမင္ရဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ အေဝးကကားမီးေရာင္သဲ႔သဲ႔ကိုလွမ္းျမင္ရတယ္။ ရင္ေတြေတာင္တလွပ္လွပ္တုန္လာတယ္။ ေဈးဦးေတာ႔ေပါက္ ၿပီထင္ပါရဲ႕။

          ဝမ္းသာမယ္လို႔မၾကံရေသးဘူး။ ကားနဲ႔နီးလာတယ္ဆိုရင္ပဲ ပီးေပၚ ပီးေပၚဆိုတဲ႔ အသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ကားက ရဲကားျဖစ္လို႔ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခ်ဳံပုတ္တစ္ခုေနာက္ကို အသာေလးဝင္ပုန္းလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား အမႈျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး။ ဘုရား .. ဘုရား .. ကံသီေပလို႔။ ႏုိ႔မဟုတ္ ရဲကားကိုတားလိုက္မိလို႔ကေတာ႔ မိေရႊေက်ာ႔တို႔ ေထာင္ထဲကိုေကာ႔ေကာ႔ ေလးဝင္သြားရမွာ။ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ၾကက္သီးေတာင္ တျဖန္းျဖန္းထမိတယ္။

          ေနာက္ေတာ႔ အရမ္းအရဲစြန္႔လို႔မရဲေတာ႔ဘူး။ မ်က္လံုးကိုျပဴးၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာေလးၾကည့္ရတယ္။ ေဟာ အေဝးက ကားမီးေရာင္သဲ႔သဲ႔ကိုျမင္ရျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ေပၚေပၚထင္ထင္ပဲလမ္းမေပၚထြက္ရပ္လိုက္တယ္။ ကားက ကုန္ကားျဖစ္ ေနတာကုိး။ မၾကာပါဘူး။ နားယဥ္ေနတဲ႔ ကားဘရိတ္အုပ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ႔ စိတ္မရွည္တဲ႔ စကား သံခပ္ၾကမ္းၾကမ္းက ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ထြက္ေပၚလာတယ္။

“ ေဟ႔ ကားလမ္းမေပၚထြက္ရပ္ေနတာ မသာေပၚသြားခ်င္လို႔လား၊ ဒီမွာေအးေအးလူလူ တရားေခြဖြင္႔ၿပီးကားေမာင္း ေနပါတယ္ဆိုမွ၊ စားေနက်ေၾကာင္ဆိုရင္လည္း ေနာက္ကားကိုေမွ်ာ္ ”  

          အဆင္မေျပတဲ႔အခါမ်ား ဆက္တိုက္ကိုအဆင္မေျပျပန္။ အဲဒီလိုသမာဓိသိကၡာရွင္ေတြနဲ႔က်ေတာ႔လည္း အလုပ္က မျဖစ္။ ကားေမာင္းတာမ်ား တရားေခြဖြင္႔သေလး ဘာေလးနဲ႔ ႀကီးက်ယ္ေနလိုက္တာ။ ဟြန္း .. သြားေပါ႔။ သူ႔ကားတစ္စီး တည္းလာမွာက်လို႔။

          ေငြ .. ေငြ .. ေလာကမွာ ေငြေလာက္အေရးႀကီးတာ ရွာလို႔ကိုမေတြ႔ဘူး။ အသံုးလြယ္သေလာက္ ရွာရခက္တဲ႔ေငြ။ ေငြမရွိဘဲ အသက္ရွင္ရတဲ႔ဘဝေလာက္ လူျဖစ္ရံႈးတာမရွိဘူး။ တကယ္ ..။ ေဟာ .. ေငြအေၾကာင္းစဥ္းစားေနတုန္း ကားမီး ေရာင္ေတြ႔ျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါ ေတာ႔ကံေကာင္းပါေစ။ ဆုေတာင္းတဲ႔အတိုင္းကြက္တိပဲ။ တန္ဖိုးႀကီးတဲ႔ကားတစ္စီးက အနားမွာ ထိုးရပ္လာတယ္။ ႏြဲ႔ေႏွာင္းတဲ႔အမူရာနဲ႔ ကားဆီေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ကားထဲမွာ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္လူတစ္ေယာက္။ ပံုစံကေတာ႔ ေရလွ်ံေနတဲ႔ပံုပဲ။ ေယာက်္ားတန္မဲ႔ ေရႊႀကဳိးနဲ႔ လက္စြပ္နဲ႔။ အင္း ကံကေတာ႔ ေကာင္းစျပဳလာၿပီ။

          မၾကာပါဘူး ႏွစ္ေယာက္သားအေပးအယူတည့္သြားတယ္။ ကားေပၚတက္ထိုင္လုိက္ေတာ႔ ကားကၿငိမ္႔ခနဲ ေမာင္း ထြက္သြားတယ္။ စီးဖူးတဲ႔ကားေတြထဲမွာ ဒီတစ္ခါစီးရတဲ႔ကားက အေကာင္းဆံုးပဲ။ အေဘးမွာခ်ထားတဲ႔ အိတ္ႀကီးကလည္း ေဖာင္းပြလို႔။ ဒီတစ္ခါရတဲ႔သားေကာင္ကေတာ႔ အခ်ီႀကီးပဲ။

          ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ေက်နပ္ေနတုန္း ကားကထိုးရပ္သြားတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေဝ႔ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မ်က္လံုးျပဴး သြားမိတယ္။ ကားကဘာျဖစ္လို႔ ရဲစခန္းေရွ႕မွာရပ္ထားရတာလဲ။ ရင္က ထိတ္ကနဲတုန္သြားတယ္။

          “ ကဲ အမိ ဆင္းေတာ႔၊ သတင္းၾကားေနတာၾကာၿပီ၊ အခုမွပဲ လက္ရဖမ္းမိေတာ႔တယ္ ”  

          ေဂ်ာက္ခနဲ အသံနဲ႔အတူ လက္ႏွစ္ဖက္က စတီးလက္ေကာက္နဲ႔မိတ္ဆက္သြားတယ္။ ဘုရားေရ .. ကယ္ေတာ္မူပါ။  ေငြေနာက္လိုက္ခဲ႔တဲ႔ မိေရႊေက်ာ႔ ။ အခုေတာ႔ သံတိုင္ေနာက္ကို ေကာ႔ေကာ႔ေလးဝင္ရေတာ႔မယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မုဆိုးလို႔ ထင္ခဲ႔တာ။ အခုမွ သားေကာင္ျဖစ္မွန္းသိခဲ႔ရတယ္။ အေမွာင္လမ္းကိုမွေရြးေလွ်ာက္ခဲ႔မိတဲ႔ မိေရႊေက်ာ႔။ အခုေတာ႔ ဘဝလမ္း က ေျခရာလည္းေပ်ာက္ ေရလည္းေနာက္ခဲ႔ရၿပီေလ။

 (၄)

ေငြကို လူတိုင္းလိုခ်င္ၾကတယ္။ ဒီေတာ႔ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာေရာလုပ္ၿပီး ေငြရွာၾကတယ္။ ျဖတ္လမ္းကရွာ သလို လြယ္တဲ႔နည္းနဲ႔လည္း ေငြေနာက္ကိုလိုက္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေလာဘရမၼက္ႀကီးၿပီးတပ္မက္လြန္းၾကရင္ ေငြဆိပ္ သင္႔တတ္တယ္။ လူေတြေငြဆိပ္သင္႔ရင္ ကုဖို႔ေဆးမရွိေတာ႔ဘူး။ ေငြပံုႀကီးကုိျမင္ရင္ ေလာဘစိတ္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာၾကတယ္။ ေငြတစ္က်ပ္ေလ်ာ႔ရင္ ေသာကစိတ္နဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း ေငြေနာက္လိုက္ရင္း လူေတြရဲ႕ဘဝ အဆိပ္သင္႔သြားတတ္ၾကတာပါပဲ။
                                                                         ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔
                                                                           နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)