“ဒုန္း.....”
မိုးခ်ိ္န္းသံမဟုတ္ေသာ အသံတစ္ခုသည္ ေလာကတြင္ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုအသံေၾကာင့္လူမ်ားလည္းရုတ္ရုတ္သဲသဲ။ စိုးရိန္သူမ်ားကစိုးရိန္။ ထိတ္လန္႕သူမ်ားကလည္း ရင္ေလးကို လက္ဖ၀ါးေလးႏွင့္အသာဖိေနၾကသည္။
ျဖစ္ရပ္သည္ကား ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ စက္ဘီးတိုက္မိျခင္းသာ။ ဆိုင္ကယ္စီးလာသူမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သာျဖစ္ျပီး အသက္မွာလည္းသိပ္ၾကီးလွေသးမည္ မဟုတ္ေခ်။ အသားလတ္လတ္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ႏွင့္ ေအာက္ရႈးေဘာင္းဘီအနက္ႏွင့္တကြ စပုတ္ရွပ္ ခပ္က်ပ္က်ပ္ကုိ၀တ္ထားေသာ သူ႕အသြင္အျပင္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ လူကံုထံအသိုင္းအ၀ိုင္းမွျဖစ္ေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။
တစ္ဖက္မွစက္ဘီးစီးလာသူမွာကား အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ငါးဆယ္နွီးပါးရွိေလာက္မည့္ ဦးေလးၾကီးတစ္ဦး။ ေဘးတြင္က်ေနေသာ ပံုးအခြံအေခါက္ႏွင့္ ေအးစက္စက္ အရည္ေပ်ာ္လုခမန္းျဖစ္ေနေသာ ေရခဲေခ်ာင္းေလးတို႕ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ထိုဦးေလးသည္ ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းသိႏီုင္သည္။
သူ႕ပံုစံမွာလည္းစုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အက်ီီၤေလးကို အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပုဆိုးကြက္ေလးႏွင့္ မလွမပ၀တ္ဆင္ထားသည္။ စီးလာသည့္စက္ဘီးမွာလည္း တစ္ဘီးလံုးသံေခ်းတက္ေနသည္။ အေပါက္ မ်ားလွေသာ ေဘးလြယ္အိတ္ၾကီးကိုလည္း လြယ္ထားေသးသည္။ ကလိုင္ေလးကေတာ့ သူနဲ႕အေ၀းတစ္ေနရာမွာလြင့္စင္လို႕ေပါ့။
ျဖစ္ပ်က္ထားသည့္အေျခအေနက ႏွစ္ေယာက္လံဳးကိုအထိနာေစခဲ့သည္။ ေကာင္ေလးကလည္း အရြယ္ငယ္ေသာ္လည္း သူ႕ဒဏ္ရာကမေသး။ ေခါင္းနားမွာ ေရအိုင္တစ္ခုလိုရြဲနစ္ေနတဲ့ ေသြးကြက္ၾကီး က လူေတြကိုေျခာက္လန္႕ေနသည္။ လက္ေတြမွာလည္း ပြန္းရွတဲ့ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ ေသြးေလးေတြ ခပ္မွ်င္းမွ်င္းစို႕ေနပါသည္။ သူ႕အနားတြင္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ညဥ္းညူသံသဲ့သဲ့ေလးကိုသာၾကားရသည္။
အဖုိးၾကီးကေတာ့ သူ႕လို ေသြးေတြမ်ားမ်ားစားစားမထြက္ ။ လမ္းမေပၚတြင္ ေသြးကြက္ေသးေသးေလးကိုသာေတြ႕ရသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕နားတြင္အသက္ရွုုူသံ ခပ္သဲ့သဲ့ကိုမွမၾကားရ။ သတိေမ့ေနျခင္းလား။ ဘာလားဆိုတာကိုေတာ့ တစ္ေယာက္မွေယေယရာရာမသိ။
လူေတြကလည္းတစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ၀ိုင္းအံုလာၾကသည္။ ရင္ဘတ္ေလးကိုလက္ေလး နဲ႕ဖိတဲ့လူကဖိ။ မၾကည့္ရဲလို႕ျပန္တဲ့သူကျပန္။ ေဘးမွာတီးတိုးေျပာေနသူတို႕ကေျပာ။ဆိုင္ကယ္စီးသူက လည္း အစကတည္းက အရွိန္မ်ားမ်ားႏွင့္ ခပ္ျမန္ျမန္စီးခဲ့သည္ထင္ပါသည္။
တစ္ေယာက္မွမထူရဲ။ ေကာင္ေလးဆီမွာ နာက်ဥ္းသံလိုလို အကူအညီေတာင္းသံလုိလို ခပ္သဲ့သဲ့အသံတစ္ခုထြက္လာေပမယ့္ ေသြးအိုင္ထဲနစ္ေနေသာ သူ႕ကိုဘယ္သူမွမထူရဲၾက။ ဆိုင္ကယ္ တိုက္မႈဆိုသည္ကို လူအမ်ားကရဲမႈလို႕သာနားလည္ထားၾကသည္။ သူတို႕ကိုအမႈပတ္မွာလည္းစိုးရိန္ၾကသည္။
လူ႕အသက္တစ္ေခ်ာင္းကယ္ေကာင္းေသာ္လည္း ထိုအသက္ေၾကာင့္ ကိုယ့္အတြက္ အျပစ္ျဖစ္မည္ကိုစိုးသျဖင့္ဘယ္သူမွမကယ္ရဲ။ အထူးသျဖင့္ လူတိုင္းက အစိုးရႏွုင့္ကင္းကင္းေနခ်င္ၾကသည္။ အမႈပတ္မွျဖင့္ ရံုးခ်ိန္း ေခၚစစ္ျခင္း ဒါေတြကိုလူေတြမခံႏိုင္ပါ။ ထိုထက္ တစ္ရစ္ျပီးတစ္ရစ္တိုးျပီးေကာက္တဲ့ေငြေတြကိုလည္းမေပးခ်င္ၾကပါ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ေကာင္ေလးမွာေသြးေတြရြဲနစ္ေနေသာ္လည္း အခ်ိန္မီလွ်င္ သူ႕အသက္ကိုကယ္
ႏိုင္ေခ်မည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕ကိုၾကင္နာစြာထူမမည့္သူကတစ္ေယာက္မွမရွိ။ သူ႕အျဖစ္က စတငန္႕ငန္႕ ႏွင့္ ။
ေရခဲေခ်ာင္းသည္ဦးေလးၾကီးကေတာ့ ညလယ္မွာအိပ္ေနသကဲ့သို႕တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ အသက္ပင္ရွိပါေသးစြ။ သူ႕ကုိလူေတြကလည္းသံသယေတြ၀င္။ သို႕ေသာ္ဘယ္သူကမွ တို႕ထိမၾကည့္ရဲ။
အထူးသျဖင့္ဒဏ္ရာမ်ားေနေသာေကာင္ေလးပင္။ သူ႕ဘက္မွ ခပ္တိုးတိုးညဥ္းညွဴသံေလးျဖင့္ အကူအညီေတာင္းေနေသာ္လည္း အားလံဳးထဲကတစ္ေယာက္မွမကူညီ။ လူေတြအားလံုးကလည္းကိုယ့္အသိနဲ႕ကိုယ္ေၾကာက္လန္႕ေနၾကျပီးသား။ အားလံုး ၀မး္နည္းရံုထက္ပိုမတက္ႏိုင္။
အခ်ိန္ေတြအေတာ္ၾကာကာမွ ရဲဲေတြေရာက္လာျပီး ေဆးရံုတင္လိုက္ရသည္။ ေဆးရံုေ၇ာက္ေတာ့ခ်က္ခ်င္းအေရးေပၚခန္းထဲ၀င္ရသည္။ သို႕ေသာ္ ကံဆိုးသည္ပဲဆုိရမလား။ ေဆးရံုအုပ္ကမရွိ။ ေဆးရံုအုပ္ေတြကေဆးရံုမွာမေနပဲဘယ္လို အုပ္ခ်ဳပ္မလဲ။ ေဆးရံုအုပ္က အိမ္မွာေဆးခန္းထိုင္ေနတယ္တဲ့။ဒီလိုနဲ႕ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးကိုေစာင့္ေနရေသးသည္။
အေတာ္ၾကာေတာ့မွေဆးရံုအုပ္ၾကီးေရာက္လာသည္။ အရာအားလံုးဟာအဆင့္သင့္ေပါ့.... လူနာေတြရဲ႕မ်က္ခြံေလးေတြကိုလွန္ၾကည့္လို႕အျပီးမွာပဲ သူ႕ရဲ႕ကၽြမ္းက်င္လွတဲ့ေဆးကုသမႈအဆံုးသတ္ပါသည္။ အသက္မရွိတဲ့လူနာကို သူဘယ္လိုကုႏိုင္မွာလဲ။
☻ ☻ ☻ ☻ ☻ ☻
ေနာက္ေန႕ေ၇ာက္ေတာ့ ေကာလဟာလလိုလိုနဲ႕လူေတြရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားမွာသတင္း တစ္ခု ထြက္လာပါေရာ။
“မေန႕ကေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ စက္ဘီးနဲ႕ တိုက္လို႕တဲ့”
“ငါသိတယ္..ေကာင္ေလးကခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးပါေအ”
“ေဆးရံုတင္တာေနာက္က်လုိ႕ေဆးရံုေရာက္မွဆံဳးသြားတယ္”
“ဘယ္သူမွလည္းမကယ္ရဲၾကဘူး...ေဆးရံဳမွာဆ၇ာ၀န္ကလည္းတန္းမရွိေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ေအ ”
“ဟင္....”
သက္ျပင္းရွည္ၾကီးကုိခ်ရင္း သူ႕အတြက္ သနားမိစြာပင္ က်ေနာ့္ရဲ႕၀တၳဳတို ေလးကိုလည္း နိဂံုးခ်ဳပ္လုိ႕ ဒီေနရာမွာပဲအဆံဳးသတ္လုိက္ပါေတာ့သည္။
အရာအားလံုးဟာေျခာက္ေသြ႕စြာျဖင့္ေပါ့.........
ခံစားတတ္ေသာႏွလံုးသားျဖင့္ ....
လြန္မင္းအံ့
facebook: Lwon Min Aent
0 မွတ္ခ်က္:
Post a Comment